Houten hutje in de Australische outback

Op vrijdag 31 oktober rijden we van Airlie Beach naar Eton, naar Stoney Creek Farmstay. We rijden via de Bruce Highway richting Mackay. Bij Mount Ossa verlaten we deze weg, dit op advies van de TomTom.

Dit pakt echt heel goed uit. We rijden via een kleinere -gelukkig wel geasfalteerde- weg door een plattelandsgebied met zo hier en daar sugar cane farms. We zien de boeren druk bezig met oogsten. Jan's hart, als boerenzoon, gaat open en die van mij gaat dan vanzelf mee. Boeren rijden rond met tractoren en karren met de geoogste suikerriet. Ook zien we de treintjes rijden met de volgeladen wagonnetjes, die naar de suikerfabrieken rijden.
De rit gaat via Mirani naar Eton.

We zijn bijna bij de bestemming. De weg verandert in een smalle onverharde weg, die volgens Jan meer geschikt is voor een 4WD (fourwheeldrive, zeg ik even voor m'n moeder). Op een gegeven moment moeten we de Creek oversteken. Dat was even een lastig moment...... Maar we hebben volgehouden! Dit weggetje naar het huisje is 3,7 km lang.

Als we bij de farm aankomen, worden we hartelijk begroet door Steve met de woorden: "I have never steen someone driving this road so slow". Haha we zijn gewoon voorzichtig met andermans spullen, in dit geval de huurauto.
Ook Debbie begroet ons hartelijk.
Gezien onze snelheid veronderstelt Steve dat hij te maken heeft met echte avonturiers en dat we vast wel de 3-uur durende paardrijtocht willen maken ;)
We vertellen dat we 1 keer eerder in ons leven op een paard hebben gezeten, nl in januari 2013 in Nieuw Zeeland. We benadrukken dat we dus geen ervaring hebben, maar graag met hem meegaan.

Steve lijkt op de man in de film Crocodile Dundee, echt zo'n cowboy met dito hoed. Hij plaatst onze koffers op zijn quad en brengt ze naar de cottage. Debbie begeleidt ons naar de route binnendoor, over de keien in de Creek, naar de cottage. Het is ongeveer 5 minuten lopen. De route is goed aangegeven met fluorescerende pijlen, hetgeen vanavond na het eten heel handig is.

Het is echt een prachtig houten Hans-en-Grietjehuisje, helemaal zelf door Steve gebouwd. Het staat op palen, zodat het water van de omliggende heuvels er in het regenseizoen onderdoor kan. Een heuse trap leidt ons naar de veranda. Er is een keukentje, geen koelkast, een 2-persoonsbed en daartussenin heeft Steve in een holle boomstam een toilet gebouwd, heel inventief.

We kleden ons voor de horseride adventure en gaan vanaf 15.00 uur op pad. Voorzien van helmen en na wat uitleg begint de tocht: Steve voorop en wij volgen. Hij zegt dat de paarden de weg weten en dat wij vooruit moeten kijken en van de omgeving genieten. Dat lukt wonderwel.

De dag ervoor hebben we op blote voeten langs de vloedlijn van Whitehavenbeach gelopen; dat was een goede massage voor onze voetspieren. Ik weet niet precies voor welke spieren dit nou goed is....

De rit gaat soms over smalle ruige paden met veel rotsstenen en af en toe flinke hoogteverschillen. Ik moet zeggen dat ik me deze keer meer relaxt voel dan de vorige keer.
Na ongeveer een uur zijn we terug bij hun farm en stappen we af voor koffie met scones. Echt gezellig. We hebben meteen een leuk contact met ze.
Daarna doen we nog een rondje! Gaaf hoor. Terug bij de schuur spoelen we de paarden af en brengen ze terug naar de stallen. Ze hebben totaal 16 paarden.

's Avonds eten we bij hen thuis. Het blijkt dat ze nu veel minder gasten hebben dan voor de crisis. Het is volgens ons geen gemakkelijk bestaan. Debbie heeft een heerlijke maaltijd bereid.
Daarna lopen we terug naar ons hutje, met allebei een zaklantaarn in de hand. Wat weer een mooie belevenis.
Helemaal in the bush, op de veranda, genieten we onder het genot van een wijntje nog even na van weer een onvergetelijke dag!